എപ്പോഴാണെന്നോ നമുക്ക്‌ വിഷമവും വിഷാദവും ഒക്കെ നിയന്ത്രണാതീതമാകുന്നത്‌? നാം ദൈവത്തെ മറക്കുമ്പോൾ..!

നാം എവിടെ നിന്നോ ഇവിടെ എത്തിപ്പെട്ടു. ഇവിടെ വൗന്നതിനുമുൻപും ഇവിടം വിട്ടുപോയശേഷവും നമുക്ക്‌ ഒരു മറുലോകം ഉണ്ട്‌..

നാം അനാഥരാണെന്നുതോന്നുമ്പോൾ, അരക്ഷിതരാണെന്നു തോന്നുമ്പോൾ വെറുതെ ആ മറു ലോകത്തെ ഓർക്കുക. അവിടെ നമ്മെ സൃഷ്ടിച്ച, നമ്മുടെ സൃഷ്ടിക്ക്‌ കാരണഭൂതമായ എന്തോ ഒരു ശക്തിയുണ്ട്‌.. ആ ശക്തിയെ ഓർക്കുമ്പോൾ നാം അനാഥരാണെന്ന ചിന്ത പതിയെ മാഞ്ഞുപോകും
നമ്മെ ആരെങ്കിലും സ്നേഹിച്ചില്ലെന്നോ, സ്നേഹിച്ചെന്നോ, വിശ്വസിച്ചില്ലെന്നോ ഒക്കെയുള്ള വേവലാതികൾ കുറയും.. ആ ശക്തിയെ ഓർക്കാൻ പറ്റിയ മാർഗ്ഗം പ്രാർത്ഥന മാത്രം..

മനസ്സ്‌ വല്ലാതെ വിഷമിക്കുമ്പോൾ നാം വിശ്വസിക്കുന്ന ആ ശക്തിക്കുമുന്നിൽ പോയി വെറുതെ കുറച്ചു നേരം പ്രാർദ്ധിക്കുക. അപ്പോൾ നമ്മെ സ്നേഹിക്കാൻ ശാശ്വതമായി ആരോ ഉണ്ടെന്നും.. നാം അനാഥരല്ലെന്നും ഒക്കെയുള്ള ഒരു ബോധം വരും..

ശുഭം!
-----
ആത്മയ്ക്ക് വീണ്ടും ബ്ളോഗ് എഴുതാമെന്ന ഒരു സ്ഥിതിയൊക്കെ കൈവരുന്നു..!
പക്ഷെ, ബ്ളോഗെഴുതാതെ കുറച്ചു ദിവസം കഴിച്ചുകൂട്ടിയില്ലേ.. അതിന്റെ ക്ഷീണമാകാം ഒരല്പം ആത്മീയത കൈവന്നു! എങ്കിപ്പിന്നെ ഇനിയത്തെ എഴുത്ത് ആത്മീയതയിൽ നിന്നാകട്ടെ
എന്നു കരുതി..

ഇന്നലെ ആകെ നിരാശപ്പെട്ട് കുറെ നേരം നടന്നു.. പെട്ടെന്നുതോന്നി, ഒന്ന് പോയി കുളിച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ചു നോക്കിയാലോ എന്ന്! അങ്ങിനെ, പ്രാർത്ഥിച്ച പ്പോള്‍ ഉണ്ടായ വെളിപാടാണ്‌ മുകളിൽ ..

ഇനീം തുടരുമായിരിക്കും...