ഇന്നും അവര്‍ മുന്നിലൂടെ നടന്നു. എഴുപതിനോടടുത്ത് പ്രായം വരും.പക്ഷെ നല്ല സാല്‍ വാര്‍ കമ്മീസൊക്കെ ഇട്ട്, അധികം തടിക്കാത്തെ നീണ്ട അഴകൊത്ത ശരീരം. ചെറുപ്പത്തില്‍ വളരെ സുന്ദരി ആയിരുന്നിരിക്കണം.ഇപ്പോള്‍ തനിയേ ആണു താമസം. ആകെയുള്ള ഒരു മകള്‍ ആസ്ത്രേലിയന്‍ പൌരത്വം സ്വീകരിച്ചു. അവിടെ സ്ഥിരതാമസമാക്കി.‘എന്താ അവിടെ പോയി മകളുടെ കൂടെ താമസിക്കാത്തത്?’ഒരിക്കല്‍ കണ്ടപ്പോല്‍ ചോദിച്ചു.‘ഓ, അവിടെ ഉള്ളവരൊക്കെ ഭയങ്കര ഇംഗ്ലീഷ് ആണ്. എനിക്കവര്‍ക്കൊപ്പം സംസാരിക്കാനൊന്നും പറ്റുന്നില്ല. ഞാനിങ്ങു പോന്നു.’ അവര്‍ പറഞ്ഞു.എങ്കിലും അവര്‍ എന്നെക്കാളും വേഗതയിലും, നന്നായും ഇംഗ്ല്ല്ലീഷ് പറയുന്നുണ്ട്. അവര്‍ പഞ്ചാബിയാണു. ഒരു ജോലിക്കാരിയേയും കൂട്ടിയാണ് നടത്തം മിക്കപ്പോഴും. ഇന്ന് തനിയേ ഉള്ളു.എന്നെ ഗേറ്റില്‍ കണ്ടാല്‍ അടുത്ത് വന്ന് ലോഹ്യം പറയുന്ന ചുരുക്കം ചിലരില്‍ ഒരാള്‍. ഇന്ന് തല താഴ്ത്തി, എന്നെ കണ്ടിട്ടും കണ്ടഭാവം നടിക്കാതെ.. പതിയെ നടന്നകലുന്നത് നോക്കി നിന്നു.അവര്‍ അടുത്തു വന്ന സംസാരിച്ചാല്‍ വലിയ സ്വര്‍ഗ്ഗം കിട്ടിയ പ്രതീതിയാണ്. എന്നിട്ടും തനിക്കെന്തേ ഒരു ചുവടുപോലും മുന്നോട്ടു വച്ച് അവരോടൊന്ന് അങ്ങോട്ട് ലോഹ്യം ചോദിച്ചാല്‍. ഞാന്‍ ചുണ്ടില്‍ പുഞ്ചിരിയും റഡിയാക്കി, പറയാനുള്ള വാക്കുകളും കരുതിവച്ച്, നിന്നു, ഇളിഭ്യയായി. അതോ ആശ്വാസത്തോടെയോ? എങ്കിലും മനസ്സില്‍ പറഞ്ഞു, എനിക്കവരെ ഇഷ്ടമാണ്. അവര്‍ ഇന്നെന്തോ വിഷമത്തില്‍ പോവുകയാണ് അതുകൊണ്ടാണ് എന്നെ നോക്കാഞ്ഞത്. നാളെ അവര്‍ ചിരിക്കും, സംസാരിക്കും...കൂടുതല്‍ അടുക്കും. ഒരിക്കല്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ച് നടക്കാന്‍ പോകും...
0 comments