ഞാന്‍ ഒരു ദരിദ്രയാണ്
പലപ്പോഴും.
ഒരു തരി സ്നേഹം പോലും
സ്വന്തമായില്ലാത്ത
ഒരു പരമ ദരിദ്ര.
ദാരി‍ദ്ര്യം കൊണ്ട് പൊറുതിമുട്ടുമ്പോള്‍
ഞാന്‍ ഭിക്ഷാടനത്തിനിറങ്ങുന്നു.
നിറയെ സ്നേഹം ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്ന
ആ നിധി സൂക്ഷിപ്പുകാരന്റെ മുന്നില്‍
എത്തുന്നു.
എന്റെ സ്വരം കേള്‍ക്കാതെ,
എന്റെ മുഖം കാണാതെ,
എന്റെ ദൈന്യത
അദ്ദേഹത്തിന്
മനസ്സിലാവുന്നു.

അദൃശ്യനായി നിന്ന്
എന്റെ ഒഴിഞ്ഞ സഞ്ചി
അദ്ദേഹം നിര്‍ലോഭം വീണ്ടും
നിറച്ചു തരുന്നു.

നിറയെ സ്നേഹത്തിന്റെ ഭാണ്ഡക്കെട്ടുമായി
ഞാന്‍ തിരിച്ചെത്തുന്നു
ഒരു ധാരാളിയെപ്പോലെ
സ്നേഹം എങ്ങും വാരി വിതറുന്നു.

വീണ്ടും ദരിദ്രയാകും വരെ
തുടരും ഈ ധൂര്‍ത്ത്

പക്ഷെ ഒരു സമാധാനം മാത്രം.
എന്റെ സ്വാര്‍ത്ഥ താല്പര്യങ്ങള്‍ക്കായി
ഞാന്‍ അത് ഉപയോഗിക്കുന്നില്ല
എന്നതുതന്നെ.
കാരണം,
ആത്മാക്കളുടെ ലോകത്തില്‍‍
സ്വാര്‍ത്ഥത തീരെ കാണില്ലല്ലൊ.